Parktaki Mehmet
This weekend I have a lot of homework and one assignment is to write a story in Turkish using the most recent grammer we have learned during the passed few weeks. I decided to publish the unedited version, uncorrected by the teacher, and I must say I am very proud of it. Two months ago I would never have been able to produce anything half as good as this. As there currently is no English translation available, you can consider this a bonus for the small yet important Turkish speaking part of my readers. As another bonus I attached a fotograf taken from the astonishing height of the Galata Tower. Enjoy!
Dört ay önce Mehmet adlı bir adam Stokholm'un en güzel parklarından birisinde yürüyordu. Sonbahar yeni gelmişti ve her zamanki gibi Mehmet evden bir gezinti yapmak için çıkmıştı. Parktaki güzel kuşları izlerken bir dilek Mehmet'in aklına geldı. 'Keşke uçabilsem' diye düşündü. Birdenbire Mehmet sakat bir yaşlı adamı gördü. Yaşlı adamı bir tekerlik sandalyede oturuyordu ve mutlu olduğu yüzünden belliydi. Mehmet hemen utanmaya başlayıp 'Allah allah. Ne biçim insanım ben? Karşımdakı insan yürüyemiyor ve ben uçmamamdan memnun değiliyim' diye düşündü. Mehmet adama yaklaşıp para vermek için pantolonundan cüzdanını çıkartıp 'Merhaba Abi' dedi.
- 'Merhaba evladım, nasılsın?'
- 'Çok şükür Abi. Merak ediyorum ama. Her gün bu parkta gezinti yaparım ama sizi hiç görmedim.'
- 'Evladım, epeydir burada oturarak kuşların cıvıldmasını dinleyerek düsünüyorum.'
- 'Peki ne düşünüyorsunuz Abi?'
- 'Şansımı düşünerek Allah'a beni doğurduğu için teşekkür ediyorum. Evladım, mutluluğun şırrı memnun olmaktır. Bunu anlıyorsan başarılı olursun.'
Mehmet birdenbire arkasındankı ağacından bir ses duyup döndü. Şahane bir kuş güneşe doğru uçuyordu.
'Peki Abi...' dedi ama döndükten sonra sakat adamı yoktu. Mehmet şaşırıp çevresine baktı ve 'Keşke sakat adam gibi olsam' diye düşündü.
Son
Dört ay önce Mehmet adlı bir adam Stokholm'un en güzel parklarından birisinde yürüyordu. Sonbahar yeni gelmişti ve her zamanki gibi Mehmet evden bir gezinti yapmak için çıkmıştı. Parktaki güzel kuşları izlerken bir dilek Mehmet'in aklına geldı. 'Keşke uçabilsem' diye düşündü. Birdenbire Mehmet sakat bir yaşlı adamı gördü. Yaşlı adamı bir tekerlik sandalyede oturuyordu ve mutlu olduğu yüzünden belliydi. Mehmet hemen utanmaya başlayıp 'Allah allah. Ne biçim insanım ben? Karşımdakı insan yürüyemiyor ve ben uçmamamdan memnun değiliyim' diye düşündü. Mehmet adama yaklaşıp para vermek için pantolonundan cüzdanını çıkartıp 'Merhaba Abi' dedi.
- 'Merhaba evladım, nasılsın?'
- 'Çok şükür Abi. Merak ediyorum ama. Her gün bu parkta gezinti yaparım ama sizi hiç görmedim.'
- 'Evladım, epeydir burada oturarak kuşların cıvıldmasını dinleyerek düsünüyorum.'
- 'Peki ne düşünüyorsunuz Abi?'
- 'Şansımı düşünerek Allah'a beni doğurduğu için teşekkür ediyorum. Evladım, mutluluğun şırrı memnun olmaktır. Bunu anlıyorsan başarılı olursun.'
Mehmet birdenbire arkasındankı ağacından bir ses duyup döndü. Şahane bir kuş güneşe doğru uçuyordu.
'Peki Abi...' dedi ama döndükten sonra sakat adamı yoktu. Mehmet şaşırıp çevresine baktı ve 'Keşke sakat adam gibi olsam' diye düşündü.
Son
Adsız Güzellik (Nameless Beauty)
I tremble gently down the artery of the city, sensing its heartbeat every time my feet touch the ground. My eyes sweep the surroundings and surrender to every impression around me. Beauty is born here, learns to walk here, breathes here and eventually dies here. Suddenly it passes me. A graceful woman with long black curly hair, reaching the end of her lower back, is moving in my opposite direction. I turn around to watch her break my heart every time her feet touch the ground, leaving me with nothing but the diminishing scent of her hair and an echoing wonder to know her name.
